Το Ξενοδοχείο «Δεσποτικό», στο Πήλιο, είναι μια κτιριακή ενότητα τεσσάρων κτισμάτων, με κεντρικό πυρήνα το διατηρητέο αρχοντικό Τσοποτιύ, κατασκευασμένο το 1859 με επιρροές από την Αίγυπτο ενσωματωμένες στην πηλιωρίτικη αρχιτεκτονική.
Το παλαιο “Δεσποτικό” αποτελείτο από δύο όγκους, το κυρίως αρχοντικό και το παράσπιτο και έχει ανακαινιστεί αρκετές φορές με τελευταία και πιό επιτυχημένη την πλήρη ανακαίνισή του από τον αρχιτέκτονα Γιάννη Ζαχαράκη a+ architects.
Η τελευταία αυτή διαδικασία χωρίστηκε χρονικά και κατασκευαστικά σε δύο μέρη: πρώτα στην αποκατάσταση του παλαιού κτιριακού κελύφους με σεβασμό στο ύφος του χώρου και έπειτα στην επέκτασή του με δύο νέους κτιριακούς όγκους (όπου ολοκληρώθηκε & λειτούργησε το 2010).
Οι νέοι χώροι που δημιουργήθηκαν (με τους οποίους συμμετέχουμε στον διαγωνισμό 100% Hotel Design Awards 2015) έπρεπε να ακολουθούν το ύφος της περιοχής, να εντάσσονται στον ιδιέταιρο περιβάλλοντα χώρο του Δεσποτικού, αλλά και να συμβαδίζουν με τις σύγχρονες απαιτήσεις.
Ο σχεδιασμός του χώρου ήταν και πάλι εσωστρεφής, με τους δύο όγκους να στρέφονται προς την αυλή και το διατηρητέο κτίριο, αναδεικύοντας έτσι τη μοναδικότητα του παλιού.
Η πρώτη φάση της ανακαίνησης βασίστηκε στην ανάδειξη και διατήρηση του σημαντικού εξωτερικού κελύφους, με αποτέλεσμα να επιλεχθεί εσωτερικά ένα πιό εκμοντερνισμένο παραδοσιακό, αλλά ταυτόχρονα πολυτελές ύφος.
Στον καινούργιο χώρο ωστόσο, στόχος ήταν η δημιουργία ενός τελείως διαφορετικού χαρακτήρα, ώστε να ξεχώριζει η ταυτότητα των διαφορετικών κτιρίων.
Για αυτόν το λόγο επιλεχθηκαν απλές γραμμικές λύσεις στο σχεδιασμό των χώρων, αλλά και στο design και τη διακόσμηση.
Στους κοινόχρηστούς χώρους δόθηκε έμφαση στην άνετη κίνηση των επισκεπτών, τοποθετώντας όλες τις άλλες λειτουργικές ανάγκες σε έναν ενιαίο χώρο παράλληλο προς τους χώρους κίνησης.
Με αυτόν τον τρόπο επιτευχθηκε η σωστή, διαρκής λειτουργία του ξενοδοχειακού πυρήνα, χωρίς να επηρεάζεται ούτε η ηρεμία των πελατών, αλλά ούτε και η εργασία των υπαλλήλων.
Σε συνέχεια των κοινόχρηστων χώρων, τα δωμάτια του ξενοδοχείου έπρεπε να αποπνέουν την ίδια άνεση, ικανοποιώντας ταυτόχρονα και τις απαιτήσεις που επιβάλλονται σε έναν πολυτελή χώρο, όπως αυτός του “Δεσποτικού”.
Για την επίλυσή τους, ακολουθήθηκε η ίδια λογική, τοποθετώντας παράλληλα στην κίνηση τις χρήσεις, δίνοντας έτσι στο χώρο επιπλέον μήκος και όγκο. Πράλληλα, αποφασίστηκε η ενοποίηση του χώρου του ύπνου με το χώρο του λουτρού με κρυστάλλινα χωρίσματα, ώστε να μεγαλώσει οπτικά ακόμη περισσότερο το κάθε δωμάτιο.
Συμπληρωματικά προς τι σύνθεση των χώρων, επιλέχθηκε το design και τα υλικά, που θα πλαισίωναν τη νέα πτέρυγα του ξενοδοχείου. Εδώ συνδυάστηκαν σύγρονα με παραδοσιακά υλικά, ώστε να είναι ομαλή η μετάβαση από το διατηρητέο κτίριο στο νέο, από την μία εποχή στην άλλη.
Έτσι συναντώνται ιταλικά χειροποίητα κεραμικά πλακίδια και ακατέργαστο φυσικό ξύλο, μαζί με ανεπίχριστο σκυρόδεμα, κρυστάλλινες επιφάνειες και ανοξείδωτες λεπτομέρειες. Η επίπλωση σχεδιασμένη σχεδόν κατ’αποκλειστικότητα από τον αρχιτέκτονα Γιάννη Ζαχαράκη a+ architects, αποτελείται από τα υλικά του δομημένου χώρου και με σκεπτικό να ακολουθήσει την συνθετική λογική του.
Ως αποτέλεσμα, στο lobby του ξενοδοχείου η οροφή από ανεπίχριστο σκυρόδεμα συμπληρώνεται από μια κατασκευή (γλυπτό) από σανίδες ακατέργαστου ξύλου, που συνεχιζουν να τονίζουν τη γραμμικότητα της οροφής. Ανάλογη λογική έχει ακολουθηθεί και στα δωμάτια, όπου το μοτίβο της μπετονένιας οροφής περνάει στον κάθετο τοίχο και μετατρέπεται σε κεφαλάρι με την χρήση των ίδιων σανίδων από ακατέργαστο ξύλο.
Επιπλέον, επιλέχθηκαν υφάσματα που τονίζουν την γραμμικότητα και την απλότητα του χώρου με πολυτέλεια, αλλά χωρίς υπερβολές.
