1. Κύριε Σολωμόζη, έχετε κάνει σπουδές marketing, έχετε ασχοληθεί και με τη μουσική και με τη φωτογραφία, και τελικά γίνατε σχεδιαστής υφασμάτων, ιδρύοντας μάλιστα μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση στον κλάδο. Ποια είναι τα στάδια που ακολούθησε αυτή η επαγγελματική διαδρομή, και κατά πόσον έπαιξε ρόλο η οικογενειακή παράδοση που έχετε στην αγορά των υφασμάτων;
Δεν είναι κάτι που προγραμμάτισα. Κάποια στιγμή έκανα ένα ταξίδι στη Νότια Γαλλία και είδα ένα μαξιλάρι στο κατάστημα ενός γαλλικού brand, το οποίο με έβαλε σε σκέψεις, διότι είχε μια περίεργη κλίμακα που δεν ήταν σωστή. Έτσι σκέφτηκα ότι θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μπορεί κάποιος να δημιουργεί ένα project χωρίς να έχει αυτό το πρόβλημα στο τελικό προϊόν. Έτσι αποφάσισα να βρω έναν τρόπο να μπορώ να τα παραμετροποιήσω όλα αυτά, εύκολα και γρήγορα, ακόμα και στην ποσότητα του ενός. Δηλαδή να μη χρειάζεται να υπάρχει μια ολόκληρη παραγωγή πίσω από ένα προϊόν.
Σίγουρα, όταν δημιουργούμε κάτι σαν Solo, το πρώτο κριτήριο είναι το design. Δηλαδή πρώτα εξετάζουμε το τι θέλουμε να φτιάξουμε, και ύστερα έρχεται η υφή, το χρώμα, το αν θα είναι πλεχτό ή ίσιο το ύφασμα. Επομένως κάπως αλλάξαμε τη συνηθισμένη σειρά των διαδικασιών, ώστε να μπορέσουμε να δείξουμε ότι πρώτα πρέπει να σχεδιάσουμε κάτι και μετά να το παράγουμε. Όχι να βρούμε κάτι έτοιμο και στη συνέχεια να το εντάξουμε σε έναν χώρο.
Από την άλλη, η ενασχόλησή μου με τη μουσική αφορούσε το ότι ήθελα να γίνω rock star, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Όσον αφορά τη φωτογραφία, δεν είχα ονειρευτεί να ασχοληθώ επαγγελματικά, απλώς μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο έβλεπα τα πράγματα όταν έβγαζα φωτογραφίες. Τελικά όμως με κέρδισε το design, προς το παρόν.
2. Πώς συνδυάζεται μια -εμφανώς- καλλιτεχνική προσωπικότητα, αυτό που λέμε “ελεύθερο πνεύμα”, με τις απαιτήσεις και την πειθαρχία που απαιτεί μια εμπορική επιχείρηση, η οποία μάλιστα έχει ως moto το “no days off”;
Νομίζω ότι είναι λίγο μύθος ο “τρελός” επιτυχημένος καλλιτέχνης. Αν θέλεις να πετύχεις πραγματικά σε αυτό που κάνεις, ακόμα και στο καλλιτεχνικό στερέωμα, χρειάζεται μελέτη, δηλαδή να ξέρεις τι κάνεις, τι είναι αυτό στο οποίο θέλεις να δώσεις αξία, πώς θα το αποδώσεις. Επίσης χρειάζεται πειθαρχία στο πώς να το παρουσιάσεις και πότε είναι η ώρα που πρέπει να το παρουσιάσεις. Για παράδειγμα, εγώ έχω σχέδια από το 2018, που δεν τα έχω βγάλει ακόμα, γιατί ή δεν είμαι ακόμα έτοιμος ή μου λείπει κάτι. Φυσικά όταν φτιάξεις κάτι θέλεις να το βγάλεις στην αγορά, να το δει ο κόσμος, αλλά πρέπει να είσαι σίγουρος ότι “έχει κάτι να πει” το συγκεκριμένο προϊόν, ότι υπάρχει μια αφετηρία και μια συνέχεια, ή αν είναι καινούριο να έχει μια βάση για το πώς θα πάει.
Το “no days off” προέκυψε γιατί όταν είχα ξεκινήσει βίωνα ένα ασταμάτητο ταξίδι προς αυτό που ήθελα να κάνω, χωρίς να κοιτάω τίποτα άλλο γύρω μου. Πλέον έχει ωριμάσει αυτό μέσα μου και, ενώ πάλι κάνω no days off, αυτό δεν περιλαμβάνει τα πράγματα που αγαπώ.
3. Ως Solo Athens έχετε ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα, καθώς έχετε συμμετάσχει στη Maison et Objet στη Γαλλία και στην Decorex στα πλαίσια του αγγλικού design week, έχετε συνεργαστεί με designers όπως η Paola Navone σε δύο projects, εκ των οποίων το ένα στη Σαγκάη, καθώς και με την Pantone για τη φωτογράφιση του jungle print. Τι έχετε αποκομίσει από όλες αυτές τις διαφορετικές μεταξύ τους εμπειρίες, και ποιες θα λέγατε ότι είναι οι ουσιαστικές διαφορές σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα;
Η γνωριμία μου με την Paola Navone και το γραφείο της ήταν ένας σταθμός για εμένα. Μάλιστα φέτος ολοκληρώνουμε και ένα τρίτο έργο που κάνουμε μαζί, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο. Η αλήθεια είναι ότι μετά από 5 χρόνια συνεργασίας με το συγκεκριμένο γραφείο, έχω κερδίσει πολλούς φίλους, και έμαθα πάρα πολλά από τον τρόπο που δουλεύουν και αντιμετωπίζουν το κάθε project. Οπότε δεν ήταν απλώς μια συνεργασία σε δυο-τρεις μεγάλες δουλειές, αλλά ήταν ένα πραγματικό σχολείο για εμένα.
Η φωτογράφιση που έγινε για την Pantone σε ένα από τα σχέδιά μου, ήταν πραγματικά μια τιμή για εμάς, και όποιος ασχολείται με το design το καταλαβαίνει αυτό. Διότι δεν είναι κάποιος διαγωνισμός που κάνεις αίτηση και διαγωνίζεσαι. Δεδομένου ότι υπάρχεις κάπως στο στερέωμα του design, οι άνθρωποι της Pantone σε επιλέγουν αν δουν κάτι που κάνεις και τους αρέσει. Στέλνουν μια επιστολή και ρωτούν αν θέλεις να συνεργαστείς μαζί τους. Δηλαδή δεν μπορείς με κάποιον τρόπο να τους ζητήσεις εσύ συνεργασία, αν δε σε διαλέξουν. Επομένως είναι ίσως μέχρι στιγμής ένα από τα πιο σημαντικά, αν όχι το πιο σημαντικό, πράγμα που έχω κάνει.
Η εμπειρία μου με τις εκθέσεις στο εξωτερικό μού έδειξε ότι είναι διαφορετικό να είσαι σε ένα τερέν παγκόσμιο. Όταν είσαι στην Ελλάδα, όλα είναι πιο εύκολα. Μιλάς καλύτερα τη γλώσσα ή μπορεί να γνωρίζεις ήδη κάποιους πελάτες από κάπου αλλού. Σίγουρα όταν κάνεις κάτι πρωτοποριακό είναι λίγο πιο δύσκολο στην αρχή να το αποδεχτεί κάποιος, αλλά όταν είσαι στο εξωτερικό και συναγωνίζεσαι με όλο τον κόσμο, βλέπεις λίγο καλύτερα την πραγματικότητα. Έχω έναν φίλο, που κάθε φορά που επέστρεφα από κάτι τέτοιο, με ρωτούσε αν γύρισα πιο πλούσιος ή πιο σοφός. Και η αλήθεια είναι ότι γυρίζω πάντα πιο σοφός από τις εκθέσεις αυτές.
Όσον αφορά τις διαφορές με την ελληνική πραγματικότητα, σίγουρα δεν έχουμε εδώ το traffic της Νέας Υόρκης, ούτε την παράδοση του Μιλάνου. Η Ελλάδα όμως έχει χίλια άλλα καλά, για να μην πω και περισσότερα. Για εμένα, όπου και αν βρίσκεσαι στον κόσμο, μπορείς να ξεκινήσεις να ασχολείσαι με το design, αρκεί να έχεις internet. Με κάποιον τρόπο μπορείς να δημιουργήσεις κάτι, να κάνεις μια αρχή. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα δουλειάς. Μπορεί να μην έχεις τις ίδιες ευκαιρίες που ίσως έχεις σε ένα hub όπως είναι στην Ιταλία, που υπάρχει πολύς κόσμος που ασχολείται συνέχεια με αυτό, αλλά μπορείς να ξεκινήσεις, και αν το θέλεις πάρα πολύ και δουλέψεις αρκετά, να το πετύχεις. Το ταλέντο από μόνο του είναι υπερεκτιμημένο. Αν το έχεις απλά, χωρίς να έχεις το ήθος ή να είσαι σε μια δουλειά πραγματική, καταλήγεις να περιθωριοποιείσαι.
4. Στο site της εταιρείας Solo Athens διάβασα κάτι που μου έκανε εντύπωση. Γράφετε ότι, αν η μέθοδος που ταιριάζει στις ιδέες σας δεν υπάρχει ήδη, τη δημιουργείτε εσείς. Υπάρχει κάποιο παράδειγμα που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τι σημαίνει αυτό;
Στη Solo όταν λέμε custom εννοούμε πραγματικά custom. Δηλαδή, το να μετατρέψουμε έναν καναπέ ο οποίος έχει 70 cm κάθισμα, σε έναν με 90 cm, ή να βάλουμε σε μια ομπρέλα ένα ριγέ ύφασμα που το έχουμε και στην ξαπλώστρα, δεν είναι custom. Custom για εμάς είναι να έρθει ο δημιουργός τού concept (το γραφείο, αυτός που έκανε την ταυτότητα), και να μπορέσει να “ξεδιπλώσει” όλο αυτό το concept σε όλες τις επιφάνειες του έργου, στα έπιπλα, τα χαλιά, τις κουρτίνες, στον τρόπο που εκείνος θέλει ο επισκέπτης να βλέπει και να νιώθει αυτό το concept. Οπότε, για εμάς η παραμετροποίηση είναι το κλειδί. Δηλαδή, το πόσο πρέπει να παραμετροποιήσεις ένα έπιπλο, έναν καναπέ, πρώτα στη φόρμα του και μετά στον σχεδιασμό του υφάσματος που θα μπει πάνω. Για εμάς εκεί είναι η επιτυχία και αυτό που θέλουμε να φτιάξουμε, το πραγματικό custom, εάν βέβαια δεν ταιριάζει κάπου κάτι από αυτά που έχουμε και το οποίο ήδη δουλεύει.
Έχουμε δύο τρόπους με τους οποίους δουλεύουμε. Έχουμε τα έντονα γραφιστικά, τα οποία δημιουργούν ένα πιο “χτυπητό” αποτέλεσμα, αλλά έχουμε και χιλιάδες μονόχρωμα. Και επειδή μπορούμε και παράγουμε όλα τα μονόχρωμα, σε οποιαδήποτε υφή, δημιουργούμε και ένα tone to tone αποτέλεσμα με όλες αυτές τις υφές. Οπότε, το τελικό αποτέλεσμα είναι τέλειο σε σχέση με το concept. Επομένως, αν δείτε κάποια από τα project μας, θα καταλάβετε ότι, χωρίς να δεις τι ακριβώς είναι αυτό που έχει αλλάξει, η συνολική εικόνα διαμορφώνεται με τον τρόπο που έχει επιλέξει ο πελάτης.
Βέβαια έχουμε μια έτοιμη παλέτα πραγμάτων για να μπορεί να δει κάποιος που ενδιαφέρεται, και επειδή ξέρουμε πώς πρέπει να τα φτιάχνουμε, είναι έτοιμα να μπουν κάπου. Παρ’ όλ’ αυτά, αν χρειαστεί να τα παραμετροποιήσουμε ή να τα αλλάξουμε τελείως, είμαστε εδώ για να το κάνουμε.
5. Τι είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον το δικό σας, ή κάποιου άλλου από την ομάδα, τι δίνει ώθηση στη φαντασία της ομάδας, έτσι ώστε να ξεκινήσει πρωτογενώς ένα σχέδιο, χωρίς να υπάρχει ερέθισμα;
Είναι δύσκολο να ξεκινήσει κάτι χωρίς να υπάρχει ερέθισμα. Πάντα υπάρχει κάτι που ωθεί τη φαντασία. Μπορεί να πας σε ένα εστιατόριο και να φας ένα φαγητό που θα έχει διάφορα χρώματα, και να σου αρέσει αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων. Μπορεί να περάσεις έξω από έναν χώρο ή να δεις ένα αμάξι παρατημένο και να εμπνευστείς από τα χρώματα αυτά. Ειδικά αυτόν τον καιρό που λόγω του Covid ταξιδεύω αναγκαστικά, βλέπω πολλούς χώρους άδειους, που ποτέ δεν τους είχα ξαναδεί έτσι, και αντιλαμβάνομαι ότι αρχίζω να τους γνωρίζω από την αρχή. Έχω πάει σε πολλά νησιά που ήταν άδεια αλλά είχαν κρατήσει την ταυτότητά τους, και αυτή είναι μια νέα γνωριμία με τον τόπο, που σου προσφέρει νέα ερεθίσματα.
6. Το τελευταίο διάστημα, λόγω της πανδημίας, έχει υπάρξει μια γενικότερη ακινησία και μια αναμονή από πέρυσι την άνοιξη. Ξέρουμε όμως ότι εσείς δεν έχετε σταματήσει να προχωράτε και να κάνετε ξενοδοχειακά projects. Πού το αποδίδετε αυτό; Και ποια είναι η εικόνα της αγοράς αυτή τη στιγμή;
Θεωρώ ότι τη διαφορά την κάνει αυτό που είπαμε και πριν. Δηλαδή, το πραγματικό custom. Δε βασίζουμε τη δουλειά μας σε προϊόντα που είναι commodities, τα οποία μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα βρει οπουδήποτε. Οπότε, όταν κάποιος ξεκινάει να φτιάξει ένα ξενοδοχείο, και ξέρει ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποδώσει αυτό που θα του ζητήσει, εύκολα, γρήγορα, ψηφιακά στην αρχή, χωρίς πολλά meetings, αυτό θα επιλέξει. Και αυτό έχουμε την ευτυχία να το κάνουμε μόνο εμείς αυτή τη στιγμή. Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και -λόγω του ότι είμαστε καθετοποιημένοι- σε μια πολύ καλή τιμή. Αυτός είναι ο λόγος που δουλεύουμε συνέχεια. Και το γεγονός ότι μπαίνουμε από την αρχή στα project, δηλαδή κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού και όχι όταν όλα είναι έτοιμα, μας κάνει πιο εύκολο το να προμηθεύσουμε και τα commodities, δηλαδή τα πιο απλά προϊόντα τα οποία χρειάζονται όλα τα ξενοδοχειακά projects.
Σχετικά με την εικόνα της αγοράς, είμαι αρκετά αισιόδοξος για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια. Πιστεύω ότι το design θα μας σώσει μόνο!
7. Συζητάμε πολύ στις μέρες μας για το Sustainability. Με ποιους τρόπους θα λέγατε ότι η Solo συμβάλλει σε αυτό, και τι καθιστά και την εταιρεία και τα προϊόντα της eco-friendly;
Η εταιρεία μας είναι παραγωγική σε πολύ αρχικό επίπεδο. Και είναι πολύ ευχάριστο το eco-friendly και ο τρόπος με τον οποίο παράγονται τα προϊόντα, αλλά εγώ βλέπω κάπως αλλιώς τα πράγματα. Δηλαδή, πόσο friendly θεωρείται το να έρθει ένας επισκέπτης και να κάτσει σε έναν καναπέ του οποίου το ύφασμα δεν βγαίνει, ή να πάει να ξαπλώσει σε μια ξαπλώστρα από δερματίνη, η οποία πλένεται το πρωί με ένα λάστιχο από το προσωπικό που καθαρίζει; Ας αντιληφθούμε πόσα χημικά υπάρχουν σε αυτά τα υφάσματα, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται δέκα χρόνια χωρίς να πλένονται ουσιαστικά. Ακόμα και κάποια σεντόνια που υπάρχουν στα ξενοδοχεία, τα οποία τσαλακώνονται δύσκολα ή καθόλου, είτε έχουν μέσα polyester, είτε όταν βάφονται εμποτίζονται με φορμαλδεΰδη για να μπορούν να είναι εύκολα ίσια. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ τοξικά.
Οπότε ναι, χαίρομαι πολύ που υπάρχουν νέα προϊόντα που είναι eco-friendly, αλλά αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε αυτή την αλλαγή, θα πρέπει πρώτα να δούμε τα πολύ βασικά που παραγγέλνουμε. Και για την ιστορία, εμείς πριν έξι χρόνια βγάλαμε ένα ύφασμα από ανακυκλωμένα μπουκάλια, και το χρησιμοποιούμε ακόμα.
8. Εκτός από υφάσματα, έχετε σχεδιάσει και τα “hero items”: την μπασκέτα και τον σάκο του μποξ. Πώς προέκυψαν αυτές οι ιδέες;
Ασχολούμαι λίγο με το μποξ το τελευταίο διάστημα, μου άρεσε πολύ σαν άθλημα, και η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε μου ταιριάζει το “κοιτάω” και λίγο πιο βαθιά. Όταν έφτιαξα τον πρώτο σάκο, τον κοίταξα και μου ήρθε μια ιδέα. Πάντα από τα υφάσματα που φτιάχνουμε, αν μας μείνουν ρετάλια τα κρατάμε, γιατί θεωρώ τεράστια σπατάλη το να τα πετάξουμε. Έχουμε στην αποθήκη, λοιπόν, πάρα πολλά ρετάλια. Και επειδή οι σάκοι του μποξ γεμίζουν με υφάσματα, σκέφτηκα να φτιάξω σάκους του μποξ που αποτελούνται από υφάσματα που έχουν μείνει από διάφορα project, και αυτό σταδιακά μας βοηθάει να έχουμε μηδενικό waste στα υφάσματα που βγάζουμε.
Όσον αφορά την μπασκέτα, όταν ξεκινούσα τη Solo, επειδή όπως είπαμε εφάρμοζα το no days off, έφτιαχνα διάφορα προϊόντα από διάφορους κλάδους του χώρου, και είχαν επιτυχία αυτά που έφτιαχνα. Και τότε μια φίλη μου μού είπε «Solo, πηγαίνεις συνέχεια και καρφώνεις στις μπασκέτες των άλλων». Αυτό που άκουσα εγώ τότε, ήταν «Φτιάξε μια μπασκέτα». Και την έφτιαξα.
9. Είχατε πει μια φράση σε μια συνέντευξη στο 100% Hotel Annual Review, την οποία θεωρώ πολύ έξυπνη, ότι «πρέπει να στέκεσαι στη μέση και να κοιτάς τον Βορρά». Ποιος είναι ο Βορράς που κοιτάτε τώρα, και σαν Γιάννης και σαν Solo;
Επειδή σαν εταιρεία έχουμε κάνει μια πορεία και έχουμε δημιουργήσει ένα αρκετό range πραγμάτων, ως προς το “πλάτος” είμαστε καλά αυτή τη στιγμή. Θα συνεχίσουμε να αυξάνουμε το range μας αλλά με πολύ πιο αργό ρυθμό. Αυτό που κοιτάμε τώρα είναι το “βάθος”. Δηλαδή, θέλω να ξαναδούμε όλα μας τα προϊόντα σε βάθος, τον τρόπο που έχουν δημιουργηθεί, τη λειτουργικότητά τους, την τεχνολογία που έχουμε χρησιμοποιήσει, να επενδύσουμε στην τεχνολογία. Άρα να αναπτυχθούμε ως προς τα προϊόντα με μικρότερο ρυθμό, αλλά να τελειοποιήσουμε όλα τα μέχρι τώρα προϊόντα μας.
Επίσης θα ξεκινήσουμε να κάνουμε την ίδια δουλειά που κάνουμε ήδη στα υφάσματα και τις ταπετσαρίες, σε επιφάνειες ξύλου και μετάλλου. Έτσι θα ολοκληρωθεί το γενικό concept που είχα για ένα Solo Hotel, το οποίο δε θα είναι αποκλειστικά δικό μας αλλά θα αποδοθεί ολόκληρο με τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζουμε, και μετά θα είμαστε έτοιμοι για το τελικό στάδιο.
10. Ποιο είναι το επίτευγμα για το οποίο αισθάνεστε περήφανος, και τι είναι αυτό που θα αλλάζατε αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω;
Σχετικά με το πρώτο σκέλος, αν αύριο το πρωί για κάποιον λόγο η Solo κλείσει, σταματήσει να υπάρχει, θα υπάρχει ένα κενό. Έχει δημιουργήσει κάτι το οποίο θα λείψει από τον χώρο. Ουσιαστικά έχει δημιουργήσει μια ανάγκη η οποία δεν υπήρχε, έναν τρόπο σχεδιασμού που θα λείψει. Και αυτό θεωρώ το μεγαλύτερο επίτευγμά μου. Ότι έχω βάλει ένα λιθαράκι κάπου, σε έναν χώρο ο οποίος με ενδιέφερε πολύ. Και αν σταματήσω να υπάρχω, αυτό θα είναι κάτι που θα λείπει και θα το θυμόμαστε.
Όσον αφορά το τι θα άλλαζα, αυτό θα ήταν το marketing που είχα τα πρώτα μου χρόνια. Γιατί όταν είχα ξεκινήσει ήμουν τόσο αφοσιωμένος σε αυτό που έκανα, που κοιτούσα μόνο τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη και δε με ένοιαζε τίποτα άλλο. Και φαινόμασταν, σαν εταιρεία αλλά και εγώ προσωπικά, κάπως αντικοινωνικοί και τραχείς. Όταν μας γνώριζε ο κόσμος, καταλάβαινε ότι δεν ήταν αυτή η αλήθεια, αλλά δεν είχαμε τον χρόνο για να γίνουμε πιο user-friendly. Πλέον νομίζω ότι ωρίμασε αυτό κάπως μέσα μας, και έχουμε αρχίσει και βγάζουμε προς τα έξω το πόσο ωραίοι τύποι είμαστε.
11. Ολοκληρώνοντας, υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να μεταφέρετε στους επαγγελματίες του κλάδου;
Να είμαστε καλά, υγιείς και να κάνουμε καινούρια πράγματα. Όχι άλλο λευκό, γκρι και μπεζ.
